من که گفتم اين بهار افسردني است / من که گفتم اين پرستو مردني است 

 گئنه اود دوتدی اورك یاندی محبت اودونا

آیریلق صحبتی خوش گونلری سالدی یادیما

سنده سالدون منی گوزدن ایله بیگانه كیمی

یوخدی بیر كس نظر ایتسون بو پریشان حالیما

قالا بیر خوش گونه حسرت سنی مندن آیران

گوندوزی شام اولا منتك گوزی یاشلی دولانا

گل گیلن منتظرم وار گوزوم اوستونده یرین

گل گوزوم یاشینی سیل چك الیوی بیر باشیما

وار اومیدیم هله بیریولدا بیزه باش چكه سن

یاتمارام صبحه كیمی گوز تیكرم من قاپویا

گاه اولوب شاد گهی غصه لنوب آغلییارام

دیمگ اولمور اورگین دردینی حتی آنیا

عشق درسین منه اورگتدی اوشاخلیقدا آنام

باغبان عشقیله گول بسلدی ویردی خزانا

من گرك بو گئجه بیر یادیویله خلوت ایده م

یالوارام صبحه قدر بلكه یاتان بخت اویانا

قورخورام عمر چراغی سونه سن گلمییسن

گوزلویم یول گیجه گوندوز جوان عومروم قوتارا

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد

طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

دوستداری نبود بندگی غیر خدا

بی سبب بندگی غیرخدایی نکنیم

مهربانی صفت بارز عشاق خداست

یادمان باشد ازینکار ابایی نکنیم...

چقدر سخته تو چشمای کسی که تموم عشقت رو ازت دزدید و به جاش یه زخم همیشگی رو قلبت هدیه داد زول بزنی وبه لبریز کینه ونفرت حس کنی هنوزم(دوستش داری)،چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه که دوسش داری،چقدر سخته گل باغ آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی وهزار بار تو خودت بشکنی و اون وقت زیر لب بگی گل من باغچه نو مبارک

وقتی کوچیک بودیم دلمون بزرگ بود ولی حالا که بزرگ شدیم بیشتر دلتنگیم ............

کاش کوچیک می موندیم تا حرفامون رو از نگاهمون بفهمن

نه حالا که بزرگ شدیم و فریاد هم که می زنیم باز کسی حرفمون رو نمیفهمه

خورشید تو خوابه چشماشو بسته
شب پشت شیشه بیدار نشسته

ماهی تنگ بلور دریارو خواب می بینه
گل خشكیده ی دشت ابرا رو خواب می بینه

جغدشب با شیونش داره آواز می خونه
می گه خوبی می میره اما زشتی می مونه

گریه کن ای ابر پیر
لاله ها مردن تو کویر
خسته ام از این شب ها
کی میاد فردا

ستاره کوره
شب مثل گوره
شهر سپیده
از اینجا دوره

ماهی تنگ بلور دریارو خواب می بینه
گل خشكیده ی دشت ابرا رو خواب می بینه

جغدشب با شیونش داره آواز می خونه
می گه خوبی می میره اما زشتی می مونه

گریه کن ای ابر پیر
لاله ها مردن تو کویر
خسته ام از این شب ها
کی میاد فردا

درد اهلی بیلر دردیمی بیگانه سی بیلمز          جان آغلارام عشقیم گورومون یاشین سیلمز

دنیاده منیم مهریبانیم زهریدی سنسیز            سنن سورا آچیلماز داهی گولمز

من دردن اوخورام منه دیوانه دیللر                    ظاهرده منی دانیشتریب صحبت ادیللر

گل گور نجه سنسیز یاشیرام دورع بلادن           بو شهری دولاننام گجلر پای پیاده

یاندیخجا مهبتین ادونا شوروسی واردی             یانسام من اگر بو اودا گویلر منه آغلار

من دردن اوخورام منه دیوانه دیللر                    ظاهرده منی دانیشتریب صحبت ادیللر

چقدر قشنگ منو فروختی

            چقدر قشنگ از من گذشتی

                                  چقدر بی تفاوت روی قلبم           

          شعر جدای رو نوشتی

          شعر جدای رو نوشتی

چقدر قشنگ دلو سوزوندی

                    منو به بیراه کشوندی

                                  چه ساده اشکمو ندیدی

         چقدر قشنگ رفتی نموندی

         چقدر قشنگ رفتی نموندی

چقدر قشنگ و بی وفایی

                   منو رسوندی تا جدایی

                                گفتی هزاران بار به سوگند

         که تو همیشه یار مایی

         که تو همیشه یار مایی

چقدر قشنگ و دلربایی

                  پشت نقاب بی ریایی

                                    منو تو دنیا جا گذاشتی

        با این غم بی سر پناهی

        با این غم بی سرپناهی

چقدر قشنگ منو فروختی

            چقدر قشنگ از من گذشتی

                                  چقدر بی تفاوت روی قلبم

          شعر جدای رو نوشتی

          شعر جدای رو نوشتی

آینه ای شکسته ام برو

            از با تو بودن خسته ام برو

                                  من کوله بار رفتنو عمریست

         با اشک چشمام بسته ام برو

         با اشک چشمام بسته ام برو

بتراش ای سنگ تراش،

سنگی از معدن غم،

بهر مزارم بتراش.

روی سنگ قبر من،

عکسی از چهره ی زیبای نگارم بتراش

بنویس ای سنگ تراش،

عاقبت شدم فداش

بنویس تا بدونه

عمرمو دادم من براش

رو نوشته های سنگ قبر من،

تو با خون جگرم رنگی بزن

در کنار دل صد پاره ی من،

چهره ای از یک دل سنگی بکش

سنگ تراش پایین این دل بنویس:

عاشق زاری رو کشته با نگاش

از جدا شدن نوشتی
رو تن زخمی هر برگ
گریه کردم و نوشتم
نازنیم یا تو یا مرگ
به تو گفتم باورم کن
میون این همه دیوار
تو با خنده ای نوشتی
همقفس خدانگهدار
بنویس مهلت موندن یه نفس بود
سهم من از همه دنیایه قفس بود
بنویس که خیلی وقته
واسه تو گریه نکردم
سر رو شونه هات نذاشتم
مث دستات سرد سردم
من که تو بن بست غربت
زخمی از آوار پاییز
فکر چشمای تو بودم
با دلی از گریه لبریز
شب عاشقونه ی من که حروم شد
مهلت بودن با تو که تموم شد
ندونستم باید از تو می گذشتم
وقتی از غربت چشمات می نوشتم
بنویس مهلت موندن یه نفس بود
سهم من از همه دنیا یه قفس بود
بنویس که خیلی وقته
واسه تو گریه نکردم
سر رو شونه هات نذاشتم
مث دستات سرد سردم

هر روز عمرم از دیروز بد تره
عمری که هر نفس بی غم نمی گذره

دلگیر و خسته ام، بی روح و ساکتم
نبضم نمی زنه، پلکم نمی پره

می دونم، امشبم از خواب می پرم
از گریه ، تا سحر خوابم نمی بره

این زنده موندنه، بازنده موندنه
بی دوست ، زندگی ، مرگ از تو بهتره

اون روبروم داره پرواز می کنه
می بینمش هنوز از پشت پنجره

هی دست تکون میدم هی داد میزنم
اون سنگدل ولی هم کوره هم کره

حتی اگه من از این عشق بگذرم
قلب شکستم از حقش نمی گذره

دوران گیجی و سرگیجه گیت گذشت
محکم بشین دلم این دور آخره

اون روبروم داره پرواز می کنه
می بینمش هنوز از پشت پنجره

هی دست تکون میدم هی داد میزنم

اون سنگدل ولی هم کوره هم کره

بهش بگید که قصه اش 

 مثل شه نامه درازه...

کی بوده؟

کجارسیده؟ 

چی جوری باید بسازه؟ 

حالاقصه هاشو مستا 

 توی می خونه ها می گن

 اما اون همیشه مستو

 توی اونجا راه نمی دن...

بذارین همه بدونن 

 که به دست غم اسیره... 

آخرش یه شب همینجا! 

سر این کوچه می میره...

سر این کوچه می میره...

وقتی از مادر متولدشدم..صدایی در گوشم طنین انداخت:

 بعد از این، باتو خواهم بود...

به او گفتم:توکیستی؟

 گفت:غم...

فکر کردم غم عروسکی خواهد بود که من بعد ها با او بازی خواهم کرد...

ولی بعدها فهمیدم...

که من!   عروسکی هستم در دستان غم...

دارم دق می کنم تحمل ندارم
دیگه خسته شدم دارم کم میارم

دلم تنگ شده و دیگه نا ندارم
همش فکر توام همش بی قرارم

دیگه اشکی برام نمونده که بخوام
برات گریه کنم فدای تو چشام

دلم داره واسه تو پرپر میزنه
تو رفتی و هنوز خیالت با منه

بدون تو کجا برم کنار کی بشینم
تو چشمای کی خیره شم خودم رو توش ببینم

تو که نیستی به کی بگم چشاشو روم نبنده
به کی بگم یکم نازم کنه که بهم نخنده

بدون تو با کی حرف بزنم دردت به جونم
تو این دنیا به عشق کی به شوق کی بمونم

به جون چشمات از تموم این زندگی سیرم
تو که نیستی همش آرزو می کنم بمیرم

دلم تنگ شده و دیگه نا ندارم
همش فکر توام همش بی قرارم

دیگه اشکی برام نمونده که بخوام
برات گریه کنم فدای تو چشام

دلم داره واسه تو پرپر میزنه
تو رفتی و هنوز خیالت با منه

بدون تو کجا برم کنار کی بشینم
تو چشمای کی خیره شم خودم رو توش ببینم

تو که نیستی به کی بگم چشاشو روم نبنده
به کی بگم یکم نازم کنه که بهم نخنده

بدون تو با کی حرف بزنم دردت به جونم
تو این دنیا به عشق کی به شوق کی بمونم

به جون چشمات از تموم این زندگی سیرم
تو که نیستی همش آرزو می کنم بمیرم

تور سفید روی سرت پیرهن مشکی منه

 
الهی خوشبخت شی ولی عشقت همیشه پیشمه

گفتی که مال هم بشیم دنیارو می سازیم با هم

سیزلاییر احوالیما صبحه قدر تاریم منیم

تکجه تاریم دیر قارا گونلرده غمخواریم منیم

شاخه ای  بودم که با نسیمی جدا شدم ...

 من گریه می کنم من می سوزم به کسی چه مربوط
 شاخه ای بودم که با آهی افتادم
 به جای بهار ،زمستان به قلبم افتاد

 سرنوشت سفیدی هایم را می ریسد آهسته آهسته
 یکی یکی سالهایم را می تند  آهسته آهسته
 دلم از صد جا سوخت آهسته آهسته
 تمام کردند زندگیم را آهسته آهسته

  هر چهار طرفم را بی وفاها گرفته اند
 امیدهایم در طول روزها از بین رفته اند
 نمی دانم به کی باید حساب پس بدهم
 دل غریبم به من تنگ می آید

  سرنوشت سفیدی هایم را می ریسد آهسته آهسته
 یکی یکی سالهایم را می تند آهسته آهسته
 دلم از صد جا سوخت آهسته آهسته
 تمام کردند زندگیم را آهسته آهسته

سئوگیلیم،عشق اولماسا،وارلیق بوتون افسانه دیر

عشقیــده ن محــروم اولان،انسـانلیغــا بیگــانه دیر

سئـوگی دیـر،یالنیــز محببتــدیر حیــاتین جـوهــری

بیر کونـول کی عشق ذوقین دویماسا،غمخــانه دیر

خدايا

هرکس به يادم هست به يادش باش

اگر کنارم نيست ، کنارش باش

اگر تنهاست پناهش باش

و اگر غم دارد غمخوارش باش

آنجا که کشتن عاطفه فرهنگ میشود

دلها برای مردن گل سنگ میشود

من بیصدا به یاد خودم ساز میزنم

 آری

دلم برای خودم تنگ میشود

 دلـــم گرفته آســـمون نمــی تونم گریه کنم

شکنجه می شم از خودم نمی تونم شکوه کنم 

منو به بازی میگیرن عقربه هــای ســـاعتم

شکنجه می شم از خودم نمی تونم شکوه کنم

من عاشقم ، مرا غم سازگار است

                  تو معشوقی ! تورا با غم چکار است

برای دیدن متن کامل به ادامه مطلب بروید

بي‌همگان به سر شود بي‌تو به سر نمي‌شود
داغ تو دارد اين دلم جاي دگـــر نمي‌شود
بي تو براي شاعري واژه خبر نمي‌شود
بغض دوباره ديدنت هست و به در نمي‌شود
فكر رسيدن به تو فكر رسيدن به من
از تو به خود رسيده‌ام اينكه سفر نمي‌شود

بي‌همگان به سر شود بي‌تو به سر نمي‌شود
داغ تو دارد اين دلم جاي دگـــر نمي‌شود

دلم اگر به دست تو به نيزه‌اي نشان شود
براي زخم نيزه‌ات سينه سپر نمي‌شود
صبوري و تحملت هميشه پشت شيشه‌ها
پنجره جز به بغض تو ابري و تر نمي‌شود

بي‌همگان به سر شود بي‌تو به سر نمي‌شود
داغ تو دارد اين دلم جاي دگـــر نمي‌شود

صبور خوب خانگي شريك زجه‌هاي من
خنده خسته بودنم زنگ خطر نمي‌شود
حادثه يكي شدن حادثـــه‌اي ساده نبود
مرد تو جز تو از كسي زير و زبر نمي‌شود
به فكر سرسپردنم به اعتماد شانه‌ات
گريه بخشايش من كه بي‌ثمر نمي‌شود
هميشگي‌ترين من لاله نازنيــــن من
بيا كه جز به رنگ تو دگر سحر نمي‌شود

بي‌همگان به سر شود بي‌تو به سر نمي‌شود
داغ تو دارد اين دلم جاي دگـــر نمي‌شود

بي‌همگان به سر شود بي‌تو به سر نمي‌شود
داغ تو دارد اين دلم جاي دگـــر نمي‌شود

بي‌همگان به سر شود بي‌تو به سر نمي‌شود
داغ تو دارد اين دلم جاي دگـــر نمي‌شود

اون که یه وقتی تنها کسم بود

همه رفتند کسی دور و برم نیست

چنین بی کس شدن در باورم نیست

... من رفتی تو از کنار من

وای از منو اون دل بیقرار من

رحمی کن ای خدا به روزگار من

دل ناگرونم که زیادت برم

نمیره این غصه دیگه از سرم

یادم بمون ای مهربون

یه وقت نشی نامهربون

همه رفتند کسی با مانموندش   کسی خط دل ما رو نخوندش

همه رفتند ولی این دل ما رو همون که فکر نمیکردیم سوزوندش

شبا که تنها توی راهی   محو نگاه اون ستاره هایی

یادت باشه که یارت یه گوشه ای نشسته تو تنهایی

حرفات همش  حرف از دوست دارم بود

چشات میگفت دلت گرفتارم بود

چشات میگفت دلت گرفتارم بود

یادم بمون یه وقت نرم زیادت

یادت باشه  یادت باشه کی بود که هی عشقو نشون میدادت

شبا که تنها توی راهی

محو نگاه اون ستاره هایی

یادت باشه که یارت یه گوشه ای نشسته تو تنهایی

دل ناگرونم که زیادت برم  نمیره این غصه دیگه از سرم

یادم بمون ای مهربون    یه وقت نشی نامهربون

میگن دنیاست حیرونه
میگم نه دل پریشونه

وقتی که پشتت خالیه
یا تکیه گات پوشالیه
حتمی زمینت میزنن
امیدتم خیالیه
وقتی که پشتت خالیه
یا تکیه گات پوشالیه
حتمی زمینت میزنن
امیدتم خیالیه

عجب رسمیه رسم زمونه
قصه برگ و باد خزونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه
بوتهء یاس بابا جون هنوز
گوشهء باغچه توی گلدونه
عطرش پیچیده تا هفتا خونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

تسبیح و مهر بی بی جون هنوز
گوشهء طاقچه توی ایونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

پرسید زیر لب یکی با حسرت
پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ماها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه
خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

میرن آدما از اونا فقط خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه

   خبر سیاه  زود شنیده می شود،  گفته ای فراموشت کنم

                           نامه ها و عکس هایی را که پیش من مانده است را خواسته ای

                                 ناراحت نباش عزیزم دیگر روبه رویت ظاهر نمی شوم

                          برای آخرین بار برایت می نویسم، خاطره ها برایم کافی است

                                 فراموش نکن که دنیا فانی است

                                       خدایی که جان را داده است جان را می گیرد

                     من چطور تو را فراموش کنم  ،تا زمانی که جان از بدن خارج شود

                                     گل خشکیده ای از میان نامه ها پیدا کردم

                        فقط آن را برای نگه داشتن دارم، آن را هم برایم زیاد نبین

                               زیباترین عشق ها را سال های سال زندگی کردیم

                                  هر ترانه غمگینی تو را برایم یادآور می شود

                           فراموش نکن که دنیا فانی است

                                خدایی که جان را داده است، جان را می گیرد

                   من چطور تو را فراموش کنم، تا زمانی که جان از بدن خارج شود

                              دست و بالم شکست ، نه جایی دارم و نه سرزمینی

                                راهم به غربت افتاد ، همچون پرنده های بی لانه

                            ای سروقامتم به خاطر تو ،تسلیم این سرنوشت می شوم

                                       اگر پروردگار این چنین نوشته باشد  

                                      خاک سیاه در نهایت نصیبم خواهد شد

یه دل می گه برم برم
یه دلم می گه نرم نرم
طاقت نداره دلم دلم
بی تو چه کن

مپیش عشق ای زیبا زیبا
خیلی کوچیکه دنیا دنیا
با یاد توام هر جا هر جا
ترکـت نـکـنـم

سـلطان قلـبم تـو هـسـتی تـو هـسـتـی
دروازه های دلم را شکستی
پیمان یاری به قلبم تو بستی
با من پیوستی

اکنون اگر از تو دورم به هر جا
بـر یـار دیـگر نـبـنـدم دلـم را
سـرشــارم از آرزو و تـمـنـا ای یار زیبا

یه دل می گه برم برم
یه دلم می گه نرم نرم
طاقت نداره دلم دلم
بی تو چه کنم

پیش عشق زیبا زیبا
خیلی کوچیکه دنیا دنیا
با یاد توام هر جا هر جا
ترکـت نـکـنـم

سـلطان قلـبم تـو هـسـتی تـو هـسـتـی
دروازه های دلم را شکستی
پیمان یاری به قلبم تو بستی با من پیوستی

اکنون اگر از تو دورم به هر جا
بـر یـار دیـگر نـبـنـدم دلـم را
سـرشــارم از آرزو و تـمـنا
ای یار زیبا ای یار زیبا

با که گویم بغض این دل غمگین را
چگونه فرو ریزم این کوه درد سنگین را
با چه فریادی بت خاطراتم را درهم شکنم
چگونه ارام کنم تلاطم این دریای خشمگین را
خواهم که دوباره اغاز کنم هجرت خویش را
اما چگونه التیام بخشم این دل داغ اجین را
خواهم که به تاریخ سپارم گذشته خویش را
لیک چگونه خاموش سازم این دل غرق در کین را
خواهم که دوباره همسفر گردم با دگری
اما ندارم طاقت دردهای بیش ازین را
از چه می نالم خدایا درد چیست؟
که به رویا بینم وصال ان نرگس و سیمین را؟
روز ها و ماه ها در پی گلهای رنگینم
دست سر نوشت بر که بخشید ان گل نسرین را؟
کامم ز شهد شیرین روز گار به تلخی بنشست
به کدام جام شراب بخشیدم ان ساغر لب شیرین را؟
من درنماز عشقم سمت قبله ی تو سجده کردم
ندانستم چگونه راه دادم این کفر در دین را
دو چشم خمار و مستت باده ی دستم بود
اه که چه اسان از کف دادم ان دو جام رنگین را
ان جایگهی که خدا از عشق تو بر من بخشید
هرگز نبخشیده بودش به اسانی سلاطین را
ان منزلی که رب در ارض بخشید قلب مرا
هرگز نبخشیدش فرشتگان و سماتین را
ان وفایی که یار با من داشت
بیش از ان بود که عیسی و حوارین را
روح و جان و دل معشوق بوم قلمم بود
افسوس که به اتش کشیدمش ان لوح نگارین را
دستهای ان پریزاد به لطافت مهتاب بود
واحسرتا که نمی یابم ان دودست زرین را
به خیالم کاین عشق مرحمی باشد درد مرا
افسوس که نشناختم این مار در استین را
عشق نه تنها راه چاره نبود بر من
بلکه شکست و ازبین برد این دل ابگین را
من که هیزم عشق را در دل خویش افروخته بودم
روا بود که نسیمی خاموش سازد این عشق اتشین را؟

کاش لحظه هاي رفتن
نمي باريد اشک چشمام
هق هق دلتنگي يامو
مي شکستم توي رگهام
دل پر تحملم از
گريه ي من گله داره
چهره ي سرخ غرورم
از شکستم شرمساره

باغ پيوند من و تو
پره از عطر اقاقي
فصل آشنايي ما
سبز خواهد ماند باقي
همه ي آنچه که دارم
پيشکش سادگي تو
سوگلي ترانه هايم
هديه ي يه رنگي تو

فکر من مباش مسافر
به سپيده ها بيندش
چشم فردا ها به راهه
راه سختي مانده در پيش
اي تولد دوباره
فصل آغاز من و توست
اي رها از رخوت تن
وقت پر کشيدن توست

کسی غير از تو نمونده اگه حتی ديگه نيستی
همه جا بوی تو جاری خودت اما ديگه نيستی
نيستی اما مونده اسمت توی غربت شبونه
ميون رنگين کمون خاطرات عاشقونه
آخرين ستاره بودی تو شب دلواپسی هام
خواستنت پناه من بود تو غروب بی کسی هام
لحظه هر لحظه پس از تو شب و گريه در کمينه
تو ديگه بر نمی گردی آخر قصه همينه

می شکنم بی تو و نيستی
به سراغم نمی آيی که ببينی
بی تو می ميرم و نيستی
تو کجايی تو کجايی که ببينی

شب بی عاطفه برگشت ، شب بعد از رفتن تو
شب از نياز من پر ، شب خالی از تن تو
با تو گل بود و ترانه ،با تو بوسه بود و پرواز
گل و بوسه بی تو گم شد بی تو پژمرده شد آواز
آخرين ستاره بودی تو شب دلواپسی هام
خواستنت پناه من بود تو غروب بی کسی هام
لحظه هر لحظه پس از تو شب و گريه در کمينه
تو ديگه بر نمی گردی آخر قصه همينه

می شکنم بی تو و نيستی
به سراغم نمی آيی که ببينی
بی تو می ميرم و نيستی
تو کجايی تو کجايی که ببينی

شب شده دوباره ساکته خونه
می گرده دل دنبال یک بهونه
می گرده باز گنجۀ خاطراتو
بگین یه حرف ناب عاشقونه
بگین یه حرف ناب عاشقونه

دیوونتم ، دیوونتم دیوونه
دیوونتم ، دیوونتم دیوونه
عکس تو رو باز می ذاره روبروش
که تا ته شب واسه تو بخونه
دیوونتم ، دیوونتم دیوونه
دیوونتم ، دیوونتم دیوونه

من خودمو باز می زنم به اون راه
میگم بیارید واسه من نشونه
چقدر حسودیم میشه

تو حضور مبهم پنجره ها
روبروم دیوارای آجریه
خورشید روشن فردا مال تو
سهم من شبای خاکستری
توی این دلواپسی های مدام
جز ترانه های زخمی چی دارم
وقتی حتی تو برام غریبه ای
سر رو شونه های بارون می ذارم
اسم تو برای من مقدسه
تا نفس تو سینه پر پر می زنه
باورم کن که فقط باور تو
می تونه قفل قفس رو بشکنه

هر گئدن گلدی,منیم نازلی نیگاریم گلمدی

گوزلریم قان آغلادی, او غمگساریم گلمدی

کیمی نوکر کیمی بَی دی

گفتمش دل مي خري ؟ 

پرسيد : چند ؟

  گفتمش : دل مال تو تنها بخند                                                   

                        خنده كرد و دل از دستانم ربود                              

                        تا به خود باز آمدم او رفته بود                                                                    

                         دل زدستش روي خاك افتاده بود                 

                          جاي پايش روي دل مانده بود

زیباترین سخنی که شنیدم سکوت دوست داشتنی تو بود

زیباترین احساساتم گفتن دوست داشتن تو بود

زیباترین انتظار زندگیم حسرت دیدار تو بود

زیباترین لحظه زندگیم لحظه با تو بودن بود

زیباترین هدیه عمرم محبت تو بود

زیباترین تنهاییم گریه برای تو بود

وزیباترین اعترافم

عشق تو بود.