من که گفتم اين بهار افسردني است / من که گفتم اين پرستو مردني است 

دل از خدا برید و در زمین نشست

خدایا میخواهم یک تکه آسمان کلنگی بخرم...دیگر زمینت بوی زندگی نمیدهد

                                                   نبودنت فاجعه بودتنت امنیته

   تو از کدوم سرزمین ، تو از کدوم هوایی

                                              که از قبیله ی من یه آسمون جدایی

    اهل هر کجا که باشی قاصد شکفتنی

                                              توی بُهت و دغدغه ناجی قلب منی

     پاکی آبی یا ابر نه خدایا نه شبنمی

                                                قد آغوش منی نه زیادی نه کمی

     من و با خودت ببر من حریص رفتنم

                                                 عاشق فتح اُفق دشمن برگشتنم

    ای بوی تو گرفته تن پوش کهنه ی من

                                        چه خوبه با تو رفتن ، رفتن ، همیشه رفتن

       چه خوبه مثل سایه ، همفر تو بودن

                                            هم قدم جادّه ها تن به سفر سپردن

   چی میشد شعر سفر بیت آخرین نداشت

                                           عصر کوچ من و تو دم واپسین نداشت

         آخر شعر سفر ، آخر عمر منه

                                           لحظه ی مُردن منه ، لحظه ی رسیدنه

       منو با خودت ببر من حریص رفتنم

                                              عاشق فتح اُفق دشمن برگشتنم